تراوشات یک ذهن

چند ماه پیشم یه روبیک خریدم و عزم خودم رو جزم کردم که شروع کنم به یاد گرفتن حرفه ایِ روبیک ولی از اونجایی که بنده معمولا عزم جزمم خوب کار نمی کنه بعد چند روز ولش کردم(البته روبیک داغونی هم بود)

چند روز پیش دوباره رفتم و یه دونه خوبش رو خریدم(18 تومن /: ) و دوباره شروع کردم که یادگیری مطالب فراموش شده. برام جالب بود مرحله اولش رو هنوز بلد بودم انگار مثل دوچرخه سواری می مونه.

امیدوارم اینبار تمومش کنم.اگه این اراده لامصب بزاره.

راستی گفتم روبیک یاد این برنامه روبیکا افتادم. چرا انقدر امکانات داره ولی همش مفته؟؟ باتوجه به شناختی که از این مملکت دارم کاسه ای زیر نیم کاسه هست. البته یه چیزایی هم شنیدم ولی نمی گم چون سپاه و اطلاعات دستگیرم می کنن D:

اگه حرفه ای روبیک حل کردن رو بلدید بگید چقدر طول می کشه خوب یاد بگیرم.

آیا می دونستید روبیک 2*2 سخت تر از 3*3 هست؟

فضیل بن عیاض یک قافله را غارت کرد، مال التجاره خیلى سنگین بود. آفتاب که طلوع کرد گفت: وسایلتان و اثاث‌ها را باز کنید، اما دستان صاحب بارها را بسته بودند. در میان وسایل یک دستمالِ بسته بود، فضیل به نوچه اش گفت: دستمال را به من بده تا باز کنم. وقتى که دستمال را باز کرد دید روى یک کاغذ تمیز آیة الکرسى نوشته شده و زیر آن هم نوشته شده: خدایا! من به این کتاب تو اعتقاد دارم، من مى ترسم فضیل این کاروان را غارت کند، من این آیة الکرسى را در این دستمال مى گذارم و کاروان را در اختیار آیة الکرسى قرار مى دهم! فضیل وقتى نامه را خواند، به تمام نوچه هایش گفت: دست اینها را باز کنید و بارها را تحویل ایشان بدهید تا بروند. دیگران گفتند: چرا؟ گفت: ما پول و مال مردم هستیم، ایمان و اعتقاد مردم به قرآن و خدا نیستیم، این فرد با اعتقادِ به آیة الکرسى، آن را درون این بار گذاشت، ما اگر این وسایل را ببریم یک نفر را به قرآن بى ایمان کرده ایم.

/پایگاه عرفان

آه است خیابان به خیابان به لبم.

 از این همه بی تفاوتی در عجبم.

 تو مثل مسافری که دیرش شده است.

 من مثل چراغ قرمز نیمه شبم

/میلاد عرفان پور

حسن ماه پیش یکی دیگه از خواب هاش رو برام تعریف کرد:

خواب دیدم حاکم شدم و برای گشت زدن از کاخ بیرون اومدم و به طرف بازار رفتم. همون جا دیدم یک از مغازه ای ی کرد ولی سریع سربازهایی که همراه من بودن دستگیرش کردن. درحالی که داشتم به خودم و سربازهام مینازیدم از دور دیدم یک دیوان مرتب سر ت می داد. دستور دادم بیارنش جلو و ازش پرسیدم: به نظرت مجازات ی چیه؟

جواب داد: گر سرقت رو شغل خود کرده باشه دستش باید قطع بشه.
اما اگر بخاطر گرسنگی باشه باید دست حاکم رو قطع کرد.!!!

بهلول بوده؟

حتما از قیمت این روزهای دلار خبر دارین. خُب من هم چند وقت پیش پیش رفقای قدیمیم بودم که دکتر قنبل از راه رسید و وارد بحث شد و شروع کرد به تردن مجلس  و نظرات و تحلیلاتش رو بیان کرد. منم اونارو براتون آماده کردم که شما هم ازشون استفاده کنید. فقط نکته ای که جا داره اضافه کنم اینه که ایشون اعراب بعضی کلمه هارو عوض میکنه که من هم توی متن بهشون اشاره خواهم کرد. اینم از تحلیل ایشون:

به نظر بِنده(قنبل خان) کشور کاملا داره توی مسیر درستی پیش میره و اِمید میره تا آخر هفته بعد قیمت هر یه دِلار به پونزدُه هزار تومان برسه. من واقعا خوشبینم. الان که حدود 40سال از این حِکومت میگذره به نظرم به یه پَختگی ای رسیدیم که نشون دهنده اینه که چیزی نمونده به اُهداف اصلیمون برسیم؛ پس یادمون نره که دست تُک تُک  مسوولین نظام رو ببوسیم چه اونی که بالاترین مُقام رو داره و چه این آخریا؛ چون واقعا به فکر ما هستن و دارن خُدمت می کنن.

حالا چرا میگم دِلار باید گرون باشه؟ خیلی سادس؛ چون اگه دلار گرون بشه جنس خارجی هم گرون میشه و مِردم ما نمی تونن جنس خارجی بخرن پس مجبور میشن جنس اُیرانی بخرن و اَقتصاد داخلی و تولید ملیمون قوی بشه و در نتیجه تبدیل به یه اُبُرقُدرُت توی جهان بشیم و این واقعا عالیه چون اون موقع می تونیم برا همه جهان گردن کَلفتی کنیم و کسی هم نمیتونه برامون پررو بازی دربیاره پس اگه ما مردم چند ماه فقط چند ماه دیگه تحمل کنیم -که می کنیم- همه چی دَرَست خواهد شد :)

در ضمن تُرامپ هم هیچ غلطی نمیتونه بکنه همونطور که تاحالا نتونسته بکنه >:(

دیشب بالاخره تونستم فیلم عصبانی نیستم رو ببینم. اگه نمی دونید باید بگم که سال 92 تولید شده و سال 97 پخش! یعنی یه چهار پنج سالی توقیف بوده. الان هم که پخش شده فکر کنم یه ربع ازش حذف کرده باشن(داستان تو بعضی قسمت های فیلم خراب میشه و پایان داستان کلا تغییر میکنه!)

فیلم که واقعا ی هست ولی چیزی که من رو اذیت می کرد(که البته تو خیلی فیلم ها هست) اینه که یک طرفه قضیه رو می بینن و فقط به بعد منفی ماجرا نگاه می کنن.

متاسفانه واقعیت های جامعه ی ما رو میگه و باید پذیرفتشون ولی حس می کنم خیلی نیمه خالی رو میبینه.

به هرحال فیلم جذاب و باحالیه و حتما پیشنهاد می کنم ببینیدش صحنه های عاشقانه ی جالبی هم داره.

+اگه دیدینش این ویدئو رو هم ببینید صحنه آخر فیلم هست که سانسور شده:http://www.namasha.com/v/jaKnNqDw

آقا وضعیت مملکت جوریه که تنها پیشنهادی که می تونم بهتون بدم اینه که مثل این پنگوئن زیرک و عاقل رفتار کنید:

فقط اونجاش که میگه "رد دادیم"

ما ایرانیا کلا خیلی به هوشمون می نازیم ینی فکر می کنیم اگر هم باهوش ترین مردم جهان نباشیم دیگه قطعا جزء سه تای اول هستیم، شاهد حرفمون هم دانشمندای زیاد ایرانیه؛ ینی ما ایرانیا فکر می کنیم انقدر دانشمند پروروندیم و به جهان عرضه کردیم که اگر ما نبودیم سرعت رشد علم توی دنیا نصف می شد یا الان آمریکا اقتصاد اول جهان نبود. خلاصه تصورمون اینه که ما ایرانیا خیلی باهوشیم و ههمون استحقاق درس خوندن توی مدارس تیزهوشان رو داشتیم ولی چون اینجا ایرانه و  تو ایران همیشه حق ها خورده میشه حق ما هم به نحوی خورده شده. آرح.

 آمّا زهی خیال باطل. چون

اگه یه سرچ کوچیک تو اینترنت بزنیم متوجه خواهیم شد که نه تنها باهوش نیستیم بلکه ضریب هوشیمون به نسبت کل جهان متوسط رو به پایین هم هست!

اینم مدرک

خلاصه خواستم بگم توهم باهوشی نزنیم و سعی کنیم چیزی که ارزش داره رو قوی کنیم یعنی فرهنگ؛ چون اگه اون لیست رو مشاهده بفرمایین می بینین اکثر کشور های متمول و با فرهنگ، متوسط هوشی بالاتری هم دارن البته ممکنه بگید چون اونا باهوش تر هستن یافرهنگ ترن که قطعا اشتباه می کنید :/

پس بیایید دست به دست هم بدیم به مهر تا فرهنگ کشور خودمون رو کنیم آباد و تا ولمون میکنم مثل انسان های اولیه سر چیزهای بی اهمیت نیوفتیم به جون هم. به خدا کشورمون حیفه خیلی پتانسیلمون بیشتر ازین حرفاست.

به امید روزی که بهترین مردم جهان بشیم.

سریالی را تماشا میکنم به نام لیست سیاه، قبلا هم درباره اش کمی نوشته بودم.

دیروز فصل ششمش را تمام کردم؛ کاری با داستان جذاب و رمز و راز های در هم تنیده اش ندارم بلکه نکته ای که ذهنم را درگیر کرد این بود که چقدر شخصیت های داستان برای اهداف زندگی شان تلاش می کنند و نقشه می کشند.

شاید بعضی از ماها هنوز هدفی برای خودمان پیدا نکردیم ولی خطاب به کسانی که هدف خود را دنبال می کنند پیشنهاد میکنم این سریال و سریال برکینگ بد را ببینند و با این دید به داستان و شخصیت ها نگاه کنند، به نظرم به شدت انرژی بخش اند.

فکر کنم درستش هم همین باشد، وقتی برای خودت هدفی انتخاب کردی باید زوائد را از زندگی حذف کرد، باید سعی کرد که در مسیر باقی بمانی وگرنه هدف چه فایده ای دارد؟ 

خیلی ها مثل خودم هدفشان زندگی شان را تغییری نداده. من قبلا برای آدم هایی که هدف داشتند ارزش زیادی قائل بودم اما حال که به خودم نگاه می کنم می بینم فرق خاصی با افراد بی هدف ندارم. به نظرم اسمش را نباید بگذارم هدف، اسمش در اصل آرزوست!

پــ نــ:

1. سخته توی مسیر هدفت همیشه باقی بمانی.اراده ی پولادین میخواد :/

2. سریال های دیگه ای معرفی نکردم چون خیلی سریال بین نیستم وگرنه فکر کنم خیلی از سریال ها طبق چیزی که گفتم انرژی بخش باشن!

در خبر هایی که به گوشم رسید دو تا از آنها جالب بود:

• صدر اعظم آلمان همان ابتدای کار که کرونا وارد کشورش شد گفت احتمالا هفتاد درصد آلمانی ها کرونا خواهند گرفت!
• رئیس جمهور ایتالیا هم حکومت نظامی اعلام کرده است!

شاید به ظاهر خنده دار باشند اما به نظرم بهترین نوع مدیریت است. صدر اعظم آلمان به درستی مردم را ترسانده تا جلوی برون رفتن آنها را بگیرد. همه کارشناسان می گویند تنها راه شکست دادن کرونا ماندن در خانه است ولی نمی دانم بعضی از ماها چرا نمی خواهیم بپذیریم. این را هم در نظر داشته باشیم که تا امروز آمار مرگ بیماران کرونایی در ایران 4.5درصد بوده نه 2یا 3درصد!

ای کاش کمی جدی تر می گرفتیم تا زودتر از شر این ویروس خلاص شویم.

پــ نــ:

هر چی سعی کردم درباره کرونا چیزی ننویسم دیدم نمیشه :))

چند ماه پیش حسن یکی دیگه از خواب هاش رو برام تعریف کرد:

خواب دیدم توی یک دهکده زیبا زندگی می کنم و همسایه دو برادر هستم که در کنار هم بر سر زمینی که از پدر به ارث برده بودند کار می کردند و در نزدیک هم خانه هایی برای خودشان ساخته بودند و به خوبی روزگار می گذراندند. 
بر حسب اتفاق روزی بر سر مسئله ای با هم به اختلاف رسیدند. برادر کوچک تر بین زمین ها و خانه هایشان کانال بزرگی حفر کرد و داخل آن آب انداخت تا هیچ گونه ارتباطی با هم نداشته باشند برادر بزرگتر هم ناراحت شد و از نجاری خواست تا با نصب پرچین های بلند کاری کند تا برادرش را نبیند و خودش عازم شهر شد. هنگام عصر که برگشت با تعجب دید نجار بجای ساخت دیوار چوبی بلند یک پل بزرگ ساخته است. 
برادر کوچکتر که از صبح شاهد این صحنه بود پیش خود اندیشید حتما برادرش برای آشتی دستور ساخت پل را داده است و بی صبرانه منتظر بازگشت او بود. 
رفت و برادر بزرگتر را در آغوش گرفت و از او معذرت خواهی کرد. دو برادر از نجار خواستند چند روزی مهمان آنها باشد 
اما 
او گفت: 
پل های زیادی هستند که باید بسازد و رفت.